vlnr: Oege Hiddema (2), Remco Grasman (1), Weiger van der Wier (3)
vlnr: Mathilde Matthijsen (2), Adelheid Schütz (1), Mascha Pijnenborg (3)
Ik kan het nog niet geloven. De MTR winnen in een recordtijd van 2:46:12. Ik zal bij het begin beginnen: ik had voor mezelf dit voorjaar al bepaald om eenmalig de MTR te rijden gewoon voor het volbrengen ervan. Aangezien ik niet echt een diesel ben was uitrijden een nobel streven. Tijdens een VO2max test was al gebleken dat mijn lichaam gek is op glycogeen verbranden en de vetreserves met rust laten met als gevolg snel zonder brandstof te komen staan.
Terug naar gisteren. Ik wilde niet al te vroeg van te voren aanwezig zijn om mijn energie te sparen. Ik zou toch geen lange warming-up doen. Voor warmfietsen had ik tenslotte ruim 122 km de tijd. Van te voren had ik 2 grijze bidons ingeleverd bij de organisatie die mij op een viadukt zouden worden aangereikt. De gel-voeding had ik op mijn frame geplakt. Sommige deelnemers zag je met camelbags, ingewikkelde drinksystemen, aerobidons (wat een ondingen zijn dat) maar ik had voor mezelf bepaald dat de ouderwetse 750ml bidon het beste werkte. Hier kom ik later op terug. Na een korte w-up begaf ik me naar de start. Ik had trouwens mijn doel om 2:52 te gaan rijden door de wind bijgesteld naar 2:54. Dat moest gezien mijn goede vorm haalbaar zijn.
De start was heel anders dan bij een korte tijdrit. Zeker niet explosief maar heel behouden. We hadden schuin wind mee en mijn snelheid ging snel richting de 51 km/uur. Ik bedacht me snel dat ik behoudend moest starten maar het voelde zo makkelijk. Al gauw draaide ik tegen de wind in waar ik 38/39 km/uur trapte. Ik beoordeelde mijn hartslag en zag waardes van 170. Dat was veel te hoog want ik wilde onder mijn omslagpunt rijden van 162. Maar het voelde zo lekker. (gek he? was de eerste ronde van de 3) Toch liet ik me afzakken naar 35/36 km/uur tegen die wind in om mijn HF te laten zakken. Bleef op 168/170 hangen dus kon ik net zo goed weer 38/39 gaan rijden. Na een stuk zijwind draaide ik naar rechts om wind mee te krijgen. Mooi was dat, 56x12 geschakeld en 55/56 km/uur op de teller.
Opeens bedacht ik me: ik ben met een tijdrit bezig van 122,55 km en ik moet nog 90 km. Ben ik mezelf aan het opblazen ? Nee, zo voelt het niet. Wat nu? Ach ik rij de MTR maar 1 keer dus ik zie wel waar ik eindig, gewoon doorrammen, goed eten en drinken (glycogeen voorraad op peil houden). Bij de doorkomst voor de 2de ronde kwam ik door in 54.45 bijna 45km/u gemiddeld! Dit gaat te hard Grasman, je gaat kapot, maar het voelde zo goed!
Ik had inmiddels 1 bidon leeg en weggegooid om de volgende aan te pakken boven op het viadukt. De bidon werd al omhoog gehouden maar ik zag dat het de goede niet was. Met een snelheid van 5 km/uur schreeuwde ik dat ik een grijze moest hebben. Gelukkig werd er snel gehandeld en kon mijn weg vervolgen met een goede volle bidon. Het liep nog steeds als een trein en begon steeds meer te twijfelen aan mijn bizarre snelheid die ik 70 km moest volhouden. Ik had al heel wat deelnemers ingehaald en opeens zag ik de 4 minuten voor mij gestarte Pieter Aben opdoemen. Dat was een heerlijk moment (sorry Pieter) en riep nog naar hem dat we op de helft zaten. Ik kon ook de 2de ronde met wind mee dik boven de 50 km/uur rijden. Alles bleef goed: het gevoel, mijn HF (zakte wel steeds meer weg, maar langzaam), geen kramp, genoeg energie. Toen het ingaan van de laatste ronde, tijd 2de ronde 55:16 (weinig verval).
Ik kreeg er een kik van zo hard te gaan. Met een slechte laatste ronde zou ik zelfs onder de 2:50 rijden bedacht ik me! Toch kwamen er twijfels: er was me verteld dat de MTR begint na 2 rondes en ik reed al 2 rondes lang in/tegen het rood. Maar het voelde nog zo goed.
Inmiddels weer aangekomen bij de bevoorrading wat nu wel goed ging. Nog 1 keer het spel tegen de naar mijn gevoel (en windmolens) sterkere wind. Ik kon nog steeds 37/38 km/u tegen die wind in rijden en zat al op 90 km. Na het stuk zijwind draaide ik naar rechts om voor de laatste maal wind mee te rijden. Kon nog steeds dik 52 km/uur rijden maar het begon nu toch wel anders aan te voelen, minder kracht, balzak geschuurd (misschien wil men dit niet weten maar het ligt nu helemaal open), minder energie. Maar ik moest nog maar 15 km en het ging hard.
Ik berekende dat ik op recordtijd zat (stiekem wist ik het parcoursrecord van 2:47:25 uit mijn hoofd) en dat was mijn drijfveer. Nog 5 km te gaan en waar ik in de vorige rondes daar 51 km/uur reed kwam ik nu tot 48/49 km/uur. Het monster was aan me aan het knagen maar ik ging hem verslaan. Uiteindelijk de finisch in een laatste ronde van 56:10! en een eindtijd van 2:46:12! Ik was kapot, liet mee in de berm vallen.
Mijn ouders kwamen er aansnellen en vertelde me de snelste tijd te hebben. Corniel Nobel felliciteerde me al ik was nog niet gerust. Wieger van der Wier was nog bezig en nog een paar anderen. Uiteindelijk ging ik beseffen dat ik winnaar was in een recordtijd. Tijdriticoon Stefan Sloof uit de boeken rijden? Acht minuten sneller dan mijn doel? Hoe heb ik het gedaan? Er stond 5 bft wind!
Dit is toch wel een van mijn sportieve hoogtepunten in mijn sportcarriere. Ik ging er blanco in, vreesde namen als Svenne Vangoedhemd, Wieger van der Wier, Pieter Aben, Rick Houwers. Ik zat ervoor en ben nog steeds verbaast. Oege Hiddema heeft mij ook verbaasd met zijn tweede plaats en tijd. Hij zichzelf ook. Wieger van der Wier knap derde na de dag ervoor nog het NCK gereden te hebben. Pieter Aben viel op door nipt binnen de 3 uur te blijven en mijn clubgenoot Lammert Haverkamp is op een knappe zevende plaats uitgekomen in 2:57. Rest Richard Aardenburg nog te bedanken voor het maken van de mooie foto’s.
Een hele grote dank gaat uit naar mijn sponsor Patrick Cornelissen van Bike Center Zeeuws Vlaanderen.nl die mij het hele seizoen gesteund heeft en als laatste mijn vrouw Jessica, die alle ups en downs moet doorstaan.
